20 Prymarchów miało stać się przewodnikami i opiekunami ludzkości, uosobieniem woli samego Imperatora. Niestety w wyniku działań Mrocznych Bogów plan ten się nie powiódł. W grze bitewnej Warhammer 40K dostępnych jest 6 Prymarchów – 2 lojalnych Imperatorowi i aż 4 zdradzieckich, którzy przybrali formy demonicznych książąt. Przyjrzyjmy się im.

Spis treści:

• Kim są Prymarchowie w uniwersum Warhammer 40K?
• Lojalni Synowie Imperatora
• Roboute Guilliman
• Lion El’Jonson
• Demoniczni Prymarchowie
• Fulgrim
• Angron
• Mortarion
• Magnus the Red

Czego dowiesz się z tego artykułu:

• kim są Prymarchowie,
• jakie były losy najważniejszych Prymarchów przed Herezją Horusa i po niej,
• którzy Prymarchowie są dostępni w grze bitewnej Warhammer 40K i czym odznaczają się na stołach bitewnych.

Kim są Prymarchowie w uniwersum Warhammer 40K?

Jednymi z najbardziej ikonicznych postaci w uniwersum Warhammer 40K są Prymarchowie – nadludzcy bohaterowie stworzeni z materiału genetycznego Imperatora. Stworzył on ich w wyniku inżynierii genetycznej w tajnym laboratorium w Himalajach na Świętej Terze. Ich celem było poprowadzenie sił Wielkiej Krucjaty, która miała na celu ponowne zjednoczenie rozproszonej po Galaktyce ludzkości. Niestety, w wyniku intrygi Mrocznych Bogów, kapsuły z Prymarchami rozsiały się po kosmosie.

Wydarzenia, w wyniku których kapsuły z Prymarchami zostały wykradzione, są opisane w książce Fałszywi Bogowie (Graham McNeill). Nie wiadomo jednak, czy jest to prawdziwa wersja wydarzeń, czy może tylko iluzja stworzona przez Mroczne Bóstwa.

Każdy z 18 odnalezionych przez Imperatora Prymarchów otrzymał dowództwo nad jednym z Legionów Space Marines pierwszej fundacji. W wyniku wydarzeń znanych jako Herezja Horusa część z nich poległa w walce, inni przeszli na stronę sił Chaosu, a jeszcze inni zaginęli bez wieści.

Lojalni Synowie Imperatora

Z 18 odkrytych Prymarchów w trakcie Herezji Horusa połowa opowiedziała się po stronie Imperatora. Część z nich przypłaciła to życiem, a po niektórych zaginął wszelki słuch. W 42. milenium wśród żywych chodzą dwaj z nich.

Roboute Guilliman

Kapsuła z Prymarchą Roboute Guillimanem wylądowała na nieprzyjaznym, skalistym świecie znajdującym się we wschodniej wstędze Galaktyki – planecie Macragge. Zamieszkujący ją ludzie wykazywali się nieprzeciętną dyscypliną i organizacją, dzięki czemu przeciwstawili się przeciwnościom i zachowali swoją cywilizację na względnie wysokim poziomie. Utrzymywali oni kontakt z pobliskimi systemami gwiezdnymi i zachowali zdolność do budowy statków kosmicznych.

Kiedy Imperator przybył na Macragge, Roboute Guilliman rządził tam już od 5 lat. Pod jego rządami planeta rozkwitała – ludzie się bogacili, żyli dostatnio i bezpiecznie. Prymarcha bez słowa sprzeciwu dołączył do wojsk Wielkiej Krucjaty i objął dowództwo nad Legionem Ultramarines. Uczynił też Macragge ich macierzystą planetą.

Roboute Guilliman wyróżniał się swoim talentem organizacyjnym. Przed Herezją Horusa przyłączył do Imperium setki planet. W trakcie buntu nie zdążył dotrzeć do Terry i walczyć w bitwie o Pałac Imperialny, ale to właśnie jego siły wzięły na siebie główny ciężar odzyskania światów utraconych na rzecz zdrajców.

Po przegranym pojedynku ze swoim przemienionym w demonicznego księcia bratem, Fulgrimem, Roboute Guilliman przez 10 tysięcy lat spoczywał zamrożony w polu stazy. Było to konieczne, aby uchronić go przed śmiercią od trucizny. Przebywał w nim do czasu, gdy w wyniku rytuału przeprowadzonego przez przedstawicielkę Aeldari, Yvraine, odzyskał pełnię sił.

Najnowsze losy Prymarchy Roboute Guillimana zostały przedstawione w serii książek Ognisty Brzask (Dawn of Fire).

Na stole bitewnym Roboute Guilliman zapewnia swoim Adeptus Astartes potężne wsparcie w postaci dodatkowego celu Oath of Moment, darmowych Stratagemów lub wyższego OC (można wybrać 2 z 3 bonusów). Ponadto, jeśli znajduje się w odległości do 3 cali od piechoty Kosmicznych Marines, zyskuje zdolność Lone Operative.

Do walki Prymarcha Ultramarines używa płonącego Miecza Imperatora oraz Rękawicy Władzy. Uzbrojenie to pozwala mu zniszczyć w walce wręcz niemalże każdego przeciwnika. Zdolność Armour of Fate pozwala mu natomiast powrócić na pole bitwy po tym, jak zostanie zniszczony (choć trzeba rzucić 3+, co dostarcza sporo emocji).

Lion El'Jonson

 

Lion El’Jonson wychowywał się na planecie Caliban – pokrytym lasami, niemal feudalnym świecie zamieszkałym przez ludzi walczących z potworami zamieszkującymi mroczne puszcze. Była to planeta brutalna, odizolowana i zdominowana przez zakon rycerski, który w tej właśnie walce widział sens istnienia.

Zanim Imperator przybył na Caliban, El’Jonson zdobył sławę jako niezrównany szermierz i genialny taktyk. Dołączył do Zakonu, a potem objął nad nim dowództwo, unifikując Caliban. Gdy Władca Ludzkości dotarł na planetę, od razu rozpoznał w nim swojego syna. Lion został przywódcą I Legionu – Dark Angels.

Prymarcha I Legionu był niezwykle inteligentny, niezależny i skryty. Często podejmował decyzje w odosobnieniu, nie konsultując się ze swoimi braćmi. Charakteryzowała go duma, niezłomna wiara we własną rację i silna nieufność wobec innych.

W czasie Herezji Horusa Lion El’Jonson pozostał lojalny wobec Imperatora, lecz przez długi czas był odcięty od głównych wydarzeń. Jego działania skupiały się na kampaniach z dala od centrum konfliktu.

Jego Legion był wewnętrznie rozdarty. Gdy Lion wrócił na Caliban po wojnie, doszło do buntu Luthora – jego dawnego mentora i przyjaciela. Luthor, skorumpowany przez Chaos, doprowadził do katastrofy, w wyniku której planeta została zniszczona, a sam Pryamrcha zaginął.

W rzeczywistości Lion El'Jonson został ciężko ranny i zapadł w sen w tajnych kryptach ukrytych głęboko w twierdzy, Skale – dryfującym szczątku Calibanu, który stał się mobilną fortecą Mrocznych Aniołów.

W najnowszej historii uniwersum Warhammera 40K – po otwarciu się Wielkiej Wyrwy, znanej jako Cicatrix Maledictum – Lion powrócił do życia. Obudził się w erze końca Imperium. Jego powrót został opisany w powieści Lion: Syn Puszczy (Mike Brooks).

W grze bitewnej Prymarcha Lion El’Jonson to szczególnie groźny przeciwnik. Może pochwalić się Invulnerable Save 3+, co czyni go niezwykle odpornym na wszelkie obrażenia. Ponadto dysponuje zdolnością Fight First, dzięki której stanowi śmiertelne zagrożenie nawet wtedy, gdy przeciwnik na niego zaszarżuje. Tarcza Imperatora pozwala mu natomiast odbijać część obrażeń w przeciwników. Jego aury mogą zwiększyć przeżywalność pobliskich jednostek, poprawić ich celność lub utrudnić przeciwnikowi korzystanie ze Stratagemów.

Demoniczni Prymarchowie

Podczas Herezji Horusa druga połowa Prymarchów stanęła po stronie swojego brata, wypowiadając posłuszeństwo Imperatorowi i oddając się na służbę Mrocznym Bogom. Niektórzy z nich zginęli w walce, a ci, którzy przeżyli, przybrali formy demonicznych książąt. Stali się niedoścignionymi czempionami Chaosu i największym utrapieniem Imperium.

Fulgrim

Fulgrim trafił na planetę Chemos – świat przemysłowy o ograniczonych zasobach, balansujący na granicy upadku. Jego społeczeństwo przetrwało tylko dzięki surowej dyscyplinie, skrajnemu pragmatyzmowi i poświęceniu jednostki dla wspólnego dobra.

Imperator odnalazł Fulgrima, gdy ten był już przywódcą Chemos. Natychmiast uznał w nim swojego syna i przekazał mu dowództwo nad III Legionem. Formacja ta, poważnie osłabiona w wyniku wcześniejszych walk, dzięki nowemu Prymarsze odrodziła się i szybko zyskała reputację elitarnej. Wynikało to w znacznej mierze z nieustającego dążenia przez Fulgrima do doskonałości.

Fulgrim był arystokratyczny, wyrafinowany i dumny, zafascynowany sztuką, pięknem i harmonią – zarówno w walce, jak i w życiu codziennym. Dążył do perfekcji nie tylko fizycznej, lecz także intelektualnej i estetycznej. Z czasem ta cecha przerodziła się w niezdrową obsesję, czyniąc go podatnym na wpływy Chaosu, zwłaszcza Slaanesha, patrona przesytu i ekstazy.

W początkowym okresie Herezji Horusa Fulgrim pozostał lojalny wobec Imperatora. Chaos wykorzystał jednak jego pragnienie doskonałości i nakłonił go do zdrady. Prymarcha stał się narzędziem zniszczenia i przyczyną upadku własnego Legionu, Dzieci Imperatora. W czasie rebelii w brutalnym pojedynku na Isstvanie V zabił własnego brata, Ferrusa Manusa, prymarchę Żelaznych Dłoni. Po tym wydarzeniu stracił resztki kontroli nad sobą – jego ciało zostało całkowicie opanowane przez Slaanesha.

Z czasem Fulgrim zaakceptował swoją nową naturę i stał się jednym z pierwszych demonicznych Prymarchów – wieczną, potężną istotą połączoną z Chaosem. O jego przemianie można przeczytać w książce Anioł Exterminatus (Graham McNeill).

Po śmierci Horusa Fulgrim wycofał się do Immaterium, w którym władał własnym, dekadenckim królestwem. Jego obecność w realnym wszechświecie była rzadka, a działania niebezpośrednie.

W grze bitewnej Fulgrim jest jednym z najpotężniejszych wojowników Chaosu. Jest szybszy od innych demonicznych Prymarchów. Jego broń zasięgowa pozwala mu atakować przeciwników w odległości do 12 cali, ale pełnię potencjału Fulgrim pokazuje dopiero podczas walki w zwarciu. Ponadto jego trucizna może zadawać zranionym przeciwnikom obrażenia aż do końca gry. Może on też wybrać jeden z trzech bonusów – pogorszenie celności przeciwników, utrudnienie im wykonywania odwrotów albo zyskanie Fight First.

Angron

Planeta, na którą trafiła kapsuła z Angronem, to Nuceria. Żyła tam rozwinięta cywilizacja, której istotnym elementem były walki gladiatorów. Prymarcha jako dziecko został schwytany przez handlarzy niewolników i zmuszony do walk na arenach. Przeszedł przymusową operację wszczepienia implantów znanych jako Gwoździe Rzeźnika. Uszkadzały one mózg, stymulując go do przemocy i gniewu poprzez ból.

Imperator odnalazł Angrona w momencie, gdy ten prowadził desperacki bunt przeciwko swoim oprawcom. Angron odmówił porzucenia towarzyszy i zażądał, by Imperator pomógł im w walce. Zamiast tego został przymusowo przetransportowany na pokład imperialnego statku – oderwany od jedynych ludzi, których traktował jak rodzinę, którzy wkrótce potem zostali wybici. To wydarzenie złamało go psychicznie i zapoczątkowało jego nienawiść do Imperatora.

Angron był niesamowicie silny fizycznie, brutalny i nieustannie wściekły. Implanty stopniowo niszczyły jego osobowość, zwiększając agresję i tłumiąc zdolność do logicznego myślenia. W przeciwieństwie do swoich braci, Angron nigdy nie pogodził się ze swoją rolą w Imperium. Traktował własny Legion jak narzędzie walki, zmuszając ich do przyjmowania tych samych implantów, które go zniszczyły.

Gdy Horus zaproponował mu przymierze i możliwość zemsty na Imperium, Angron bez wahania dołączył do spisku. Jego Legion, World Eaters, już wcześniej popadł w skrajne formy przemocy, a podczas Herezji Horusa przemienił się w armię szaleńców.

W czasie kampanii na Isstvanie V Angron walczył z niewyobrażalną brutalnością. Był też obecny podczas oblężenia Terry, próbując sforsować Mury Imperialne. W końcowej fazie Herezji, całkowicie oddał się służbie Khorne’owi, bogowi krwi, wojny i rzezi. W końcu został wyniesiony do statusu demonicznego Prymarchy, tracąc resztki człowieczeństwa. Jego przemiana została opisana w książce Zdrajca (Aaron Dembski-Bowden).

Po śmierci Horusa Angron zniknął z rzeczywistości materialnej, by zamieszkać w domenach Khorne’a. Od czasu do czasu pojawiał się w galaktyce, prowadząc siły Chaosu w bój. Nie dowodził jednak armią w klasycznym sensie – był raczej żywym narzędziem destrukcji.

Na stole bitewnym Angron jest niepowstrzymaną maszyną zniszczenia w walce w zwarciu. Jego zdolności specjalne mogą ułatwiać pobliskim sojusznikom szarżę, zwiększać ich skuteczność w walce lub celność. Dla przeciwnika natomiast nawet zniszczenie Angrona nie oznacza, że może czuć się bezpiecznie. Zdolność Reborn in Blood pozwala bowiem Prymarsze powrócić do gry.

Mortarion

Po uprowadzeniu z Terry Mortarion trafił na planetę Barbarus – mroczny, toksyczny świat pokryty trującymi mgłami rządzony przez potężnych, nieludzkich władców. Jako niemowlę został odnaleziony i wychowany przez jednego z nich – istotę, która traktowała go jak przybranego syna, ucząc okrucieństwa i sztuki wojny. Mimo to Mortarion nienawidził swego „ojca” i dążył do zniszczenia wszystkich tyranów.

Jako młody wojownik Mortarion zszedł do niższych, zamieszkałych przez ludzi warstw planety i poprowadził ich do rebelii, stając się symbolem oporu. Jego fizjologia pozwalała mu przetrwać w warunkach zabójczych dla zwykłych ludzi.

Imperator przybył na Barbarus w chwili, gdy Mortarion podejmował próbę zabicia swego „ojca”. Mimo że Imperator zabił tyrana, zanim Mortarion zdołał tego dokonać sam, Prymarcha poczuł urazę – jego triumf został mu odebrany. Mimo to przyjął dowództwo nad Legionem XIV, który od tej pory znany był jako Death Guard.

Mortarion był mroczny, milczący i ponury. Targały nim wewnętrzne konflikty. Gardził słabością, luksusem i dekadencją. Cenił natomiast prostotę, surowość i wytrwałość. Był mistrzem taktyk wyczerpywania przeciwnika, także za pomocą broni chemicznej i biologicznej. Posiadał naturalną odporność na trucizny, choroby i toksyny.

Początkowo Mortarion był lojalny wobec Imperatora, lecz nigdy nie ufał psionice ani nadnaturalnym siłom. Gdy Horus zwrócił się przeciwko Imperium, Mortarion – przekonany, że Imperator zdradził ludzkość, wchodząc na ścieżkę boskości – dołączył do buntowników.

W trakcie Herezji jego Legion zyskał reputację niepowstrzymanej armii – odpornej na choroby, działającej nawet w najbardziej ekstremalnych warunkach.

W czasie podróży przez Osnowę ku Terze, Death Guard utknęli w Immaterium, gdzie zostali dosłownie zjedzeni przez choroby Chaosu. Mortarion, zmuszony do ratowania swoich wojowników, zawarł pakt z Nurglem – bogiem rozkładu. Zamienił siebie i Legion w nosicieli zarazy, stając się demonicznym Prymarchą. Historia ta została opisana w książce The Buried Dagger (James Swallow).

Po Herezji Mortarion wycofał się do planety w Oku Grozy, będącej domeną Nurgla. Przez milenia rzadko pojawiał się w realnej przestrzeni. Po otwarciu Cicatrix Maledictum, Mortarion powrócił do działań w rzeczywistości materialnej. Jego ofensywa na Ultramar, znana jako Wojny  Plagi, była bezpośrednią próbą zniszczenia domen Roboute Guillimana. Starł się z nim osobiście, ale nie zdołał go pokonać.

W grze bitewnej Mortarion jest jednym z najtrudniejszych przeciwników do pokonania. Zdolność Host of Plague pozwala mu wybrać jedną z trzech aur, w zależności od sytuacji: może zapewnić pobliskim jednostkom osłonę, ułatwić im ranienie przeciwników lub dodatkowo usprawnić działanie zasady specjalnej Gwardii Śmierci, Nurgle’s Gift. Jest śmiertelnie niebezpieczny zarówno na średnim dystansie, jak i w zwarciu. Do walki służy mu charakterystyczna kosa, Silence, której obydwa profile zadają śmiertelne rany.

Magnus the Red

Po wykradnięciu z laboratorium na Terze Magnus the Red trafił na planetę Prospero. Była ona zamieszkała przez wysoce rozwinięte społeczeństwo psioników, filozofów, uczonych i mistyków. Dominowała tak kultura wiedzy i magii, a jego mieszkańcy traktowali Osnowę jako naturalny element istnienia. Magnus wychował się wśród ludzi, którzy od początku widzieli w nim cudowne dziecko – genialnego telepatę i uczonego o potężnych zdolnościach psychicznych.

Gdy Imperator przybył na Prospero, znalazł syna, który już całkowicie rozumiał swoją naturę i doskonale władał Osnową. Magnus dobrowolnie podporządkował się woli ojca, pełen wiary w Wielki Projekt i potęgę nauki. Został przywódcą Legionu Thousand Sons, który składał się właśnie z psioników.

Magnus był najpotężniejszym psionikiem spośród wszystkich Prymarchów, niemalże dorównującym samemu Imperatorowi. Jego umysł był niezmiernie rozwinięty, lecz cechowała go arogancja, przekonanie o własnej nieomylności i lekceważenie ostrzeżeń. Wierzył, że wiedza powinna być wykorzystywana bez ograniczeń, nawet jeśli wiąże się z ryzykiem.

Magnus przewidział zdradę Horusa. Chcąc ostrzec Imperatora, użył zakazanego rytuału, by przeniknąć przez Osnowę do Pałacu Imperialnego na Terze. Naruszył przy tym strukturę planety, co doprowadziło do poważnych zniszczeń. Imperator uznał to za zdradę.

W odwecie wysłał Lemana Rusa i Space Wolves na Prospero. Mimo że pierwotny rozkaz dotyczył pojmania Magnusa, zmieniono go na zniszczenie planety. W czasie masakry na Prospero Magnus nie bronił się skutecznie – był załamany, czuł się oszukany i zdradzony.

W ostatnim akcie rozpaczy Magnus zawarł pakt z Tzeentchem, bogiem zmiany i wiedzy. Ocalił resztki swojego Legionu, przenosząc ich do Osnowy, lecz zapłacił za to najwyższą cenę. Z czasem stał się demonicznym Prymarchą, tracąc część swojej tożsamości i ostatecznie przechodząc na stronę Chaosu. Więcej o tych wydarzeniach można przeczytać w książce Tysiąc Synów (Graham McNeill).

Po upadku Prospero Magnus osiedlił się na świecie znanym jako Planeta Czarowników, znajdującej się w Oku Grozy. W czasach po otwarciu Cicatrix Maledictum Magnus powrócił do realnego świata, żeby realizować plany swego patrona.

W grze bitewnej Magnus the Red sieje spustoszenie zarówno swoim ostrzem do walki wręcz, jak i potężnymi zaklęciami. Zdolność Unearthly Power pozwala mu wybrać jedno z trzech ulepszeń. Może on zwiększyć swoją odporność na niepsioniczne ataki, poprawić mobilność sojuszniczych jednostek lub sprawić, że strzelanie stanie się dla wroga bardziej ryzykowne. Ponadto jego aura wzmacnia pobliskich psioników, czyniąc ich ataki jeszcze bardziej skutecznymi.